We promised ourselves this year - really - not to come up with yet another 'album of the year' every other week, but the year has only just started and we already can not ignore following theorem - which can be easily proven by your math-teacher: in 2001 you will not get to hear a more beautiful pop-record than 'Things We Lost In The Fire'.

The sadcore-days of Low are definitely over and done with. On their fifth album the pace is still pretty low, but the undercooled minimalism from their debut record 'I Could Live In Hope' has gradually - Low evolves with the majestic slowliness of a glacier - traded places with a richer and warmer sound with piano and strings. Recent collaborations with Pan American and Spring Heel Jack have left their marks: inclusion of ambient-snippets and a short, untitled intermezzo [at the end of 'Closer'] that flings our thoughts - God knows why - to David Lynch's 'Fire Walk With Me'. Furthermore the trio now dares to explore more conventional song structures: 'Kind of Girl' is a bit like Elliott Smith covering Simon & Garfunkel and the suprisingly raw, thundering single 'Dinosaur Act' is full of hard/soft suspense like we once knew from Slint who were masters at it. And all this is accomplished without losing any of the magic of the old Low.

Maybe singer/guitarist Alan Sparhawk was right when he recently said in 'Lola da Musica' [Dutch Radio-program] that he doubted that music alone is enough to say 'I love you', but still Love - and all the unspoken yearnings and vague feelings that go along with it - unmistakenly casts its shadow over 'Things We Lost In The Fire'. That half a word is enough to understand each other, for example. Or meaningful faces at the breakfast-table and suffocating Sunday afternoons full of silent accusations. It's all in their music, in songs that tend to fade away halfway through, in minuscule accelerations and hesitations, in refrains that succumb to the woooosh of cymbals. But you can especially hear it in the breathtakingly beautiful singing of Sparhawk and his wife Mimi Parker, in the way their voices slide over each other and brush against each other, or in the way they wrap each others lines in soap bubbles of pure, warm souds. Sparhawk and Parker can make a simple 'oh-oh-oh' sound like the only words that ever mattered en they keep on getting better at it with every new Low-record.

Still Low never strives for Beauty for the sake of it. At first their songs always sound dark ('Sunflower' with its sinister opening lines: 'When they found your body / Giant x's on your eyes') or sad ('Embrace') or slightly surrealistic (the beautiful 'In Metal') and only after that overwhelmingly beautiful. That's their secret. That's what keeping their records exciting. And that's why we ended up in Mons [city in the SW of Belgium] this morning instead of Kontich [town in the North of Belgium] where we should have been. (hs)

De sadcore-dagen van Low zijn definitief voorbij. Op hun vijfde cd ligt het tempo nog steeds behoorlijk laag, maar het onderkoelde minimalisme van hun debuutplaat ‘I Could Live In Hope’ heeft stilaan – Low evolueert met de majestueuze traagheid van een gletsjer - plaats geruimd voor een rijker en warmer geluid met piano en strijkers. De recente samenwerkingen met Pan-American en Spring Heel Jack hebben sporen nagelaten: ambient-rafels aan de rand van de mix bijvoorbeeld, en een kort, titelloos intermezzo dat onze gedachten om God-weet-welke reden altijd weer wegzapt naar 'Fire Walk With Me' van David Lynch. Bovendien durft het drietal tegenwoordig ook conventionelere songstructuren te verkennen: ‘Kind of Girl’ heeft iets van Elliott Smith die Simon & Garfunkel covert en de verrassend ruwe, donderende single ‘Dinosaur Act’ staat bol van de hard/zacht-suspens zoals die ooit zo meesterlijk door Slint werd bedreven. En dat allemaal zonder dat ook maar iets van de magie van de oude Low verloren gaat.

Misschien had zanger/gitarist Alan Sparhawk wel gelijk, toen hij onlangs in 'Lola da Musica' betwijfelde dat muziek alléén volstaat om 'ik hou van je' te zeggen, maar toch werpt de liefde – en alle onuitgesproken verlangens en vage gevoelens die daarbij horen - onmiskenbaar haar schaduw over ‘Things We Lost In The Fire’. Dat een half woord volstaat om elkaar te begrijpen, bijvoorbeeld. Of veelbetekenende blikken aan de ontbijttafel en verstikkende zondagmiddagen vol stille verwijten. Het zit allemaal in de muziek, in songs die halverwege dreigen uit te doven, in minuscule versnellingen en aarzelingen, in refreinen die ten onder gaan in een whoooosh van cimbalen. Maar je hoort het vooral ook in de adembenemend mooie samenzang van Sparhawk en zijn vrouw Mimi Parker, in de manier waarop hun stemmen over elkaar heen glijden en zich tegen elkaar aan schurken, of waarop ze stukjes van elkaars zanglijnen inpakken in zeepbellen van puur, warm stemgeluid. Sparhawk en Parker kunnen een simpel 'oh-oh-oh' nu al laten klinken als de enige woorden die er ooit toe gedaan hebben, en ze worden nog steeds beter met elke nieuwe Low-plaat.

Toch streeft Low nooit naar schoonheid-om-de-schoonheid. Hun nummers klinken in de eerste plaats altijd onheilspellend (‘Sunflower’ met zijn sinistere openingsregels 'When they found your body / Giant x's on your eyes') of triest (‘Embrace’) of lichtjes surrealistisch (het prachtige ‘In Metal’) en daarna pas – bijna ondanks zichzelf - alles-overstijgend mooi. Dat is hun geheim. Dat houdt hun platen spannend. En daarom belandden we vanochtend weer in Mons, terwijl we eigenlijk in Kontich-Kazerne hadden willen afstappen. (hs)

Things We Lost in the Fire on Amazon.com